Amitofou!
Blijf op de hoogte en volg Floor en Janne
02 April 2014 | China, Chengdu
Lieve familie en vrienden,
Het is bijna zover; over een paar uur gaan we voor 2 dagen en nachten de trein in, naar de plek waar we al jaren van dromen: Tibet.
Maar vanaf dat we uit Hong Kong vertrokken tot nu is er een hoop gebeurd en hebben we weer veel gezien en beleefd.
Donderdag 20 maart namen we de snelle intercity van Hong Kong naar Guangzhou. Die ochtend waren we nog naar Victoria Peak geweest, waarvan we een prachtig uitzicht over de stad hadden.
In Guangzhou namen we een nachttrein naar het tropische eiland Hainan, helemaal in het zuiden. Het laatste stukje ging de trein op de boot.
We bleven een paar dagen in de meest zuidelijke stad Sanya, een toeristisch gebeuren met veel resorts en flats. Ondanks de vele Chinese en Russische toeristen genoten we van de warmte, het strand, de cocktails, de zee, de palmbomen en de overheerlijke kokossnoepjes.
Twee Duitse jongens uit het hostel vroegen ons mee te gaan naar een tropisch regenwoud in de buurt, en we besloten te gaan. Maar waar we terecht kwamen! Het was een soort enorme Efteling, met overal groen geklede werknemers die zwaaiden en 'Yanoda!' riepen, golfkarretjes en tourbussen. De paden waren keurig geplaveid en overal stonden bordjes die de route aangaven. De audiotour was nooit een moment stil en vertelde ons te genieten van de omgeving, de stress los te laten en de liefde te koesteren in deze prachtige omgeving.
We lachten ons dood om de kinderachtige plastic beesten die overal stonden en de groepjes Chinezen die achter tourguides aanhobbelden. Uiteraard was er ook een enorme shopping area, waar je geweldig leuke knuffels en andere meuk kon halen als herinnering aan de leukste dag van het jaar. Het enige echt leuke was een lange zipline (zoals in een klimbos maar dan veeeeel langer en hoger).
Maar eigenlijk was de terugreis naar het hostel het hoogtepunt. We konden nergens een taxi of bus vinden die ons terug naar Sanya kon brengen, en toen we eindelijk een bus hadden gevonden was hij vol en moesten we op de grond zitten. En toen begon het onderhandelen met het busmannetje, want de Duitsers gingen toch echt niet de volle mep betalen terwijl we op de grond zaten. Het werd hilarisch, de hele bus leefde mee en dankzij Google translate mochten we uiteindelijk voor 25 yuan totaal mee (ipv de 50 yuan pp die hij eerst vroeg).
Maandag 24 maart vertrokken we uit Sanya. Eerst een nachtbus naar Nanning. Nou dat was ook weer een ervaring. De bedjes waren ongeveer 1,50 m lang. Het was alsof we in doodskistjes lagen en we konden nauwelijks bewegen. Wel weer lachen natuurlijk. Vanaf Nanning een dagtrein naar Kunming en vanaf daar een nachttrein naar Dali, helemaal zuidwest China.
Eenmaal in Dali waren we nogal gaar van de enorme reis die we achter de rug hadden, maar we gingen toch gelijk de bus in voor een halfuur naar Old Dali, een mooi dorpje in de buurt.
We hadden gehoord over een kung fu klooster in die buurt waar we graag heen wilden. Gelukkig wist de ober van het cafe waar we gingen ontbijten gelijk welk klooster we bedoelden en een taxi reed ons de berg op, waar het prachtige Wu Wei Shi klooster ligt. We waren nogal zenuwachtig toen we aankwamen, want we hadden geen idee waarin we terecht kwamen. Het klooster leek verlaten, tot we opeens een monnik zagen die ons meenam naar de eetruimte. Daar was iedereen aan het lunchen en kregen wij ook gelijk een kom rijst. We kregen een kamer in het klooster, bij een Franse vrouw. Er was een groep van ongeveer 8 westerlingen die kung fu en tai chi trainingen volgden.
De groep was erg leuk en het leven in het klooster ook. 's Ochtends om 5:30 beginnen de monniken te bidden en te zingen, waar je wakker van wordt. Om 7 uur ren je naar een riviertje in de buurt, waar je naar de zonsopgang kijkt en met een steen op je hoofd terugloopt naar het klooster. De steen leg je naast een pad bij het klooster (de rij stenen langs het pad is enorm). Om 8 uur is het ontbijt met de monniken en de andere bewoners van het klooster. Daarna is er training van 9 tot 12, dan lunch en pauze en dan weer training van 16 tot 18. Dan avondeten en dan meestal nog wat lezen en schrijven. Omdat er geen elektriciteit is, is donker ook echt donker dus ligt iedereen vroeg in bed. Verder zijn er veel regels. Als je de master van het klooster tegenkomt, buig je en zeg je Amitofou, een boeddhistische groet. Als je eten laat vallen moet je het alsnog opeten en kaarten en muziek luisteren is verboden. Maar zolang je met respect omgaat met iedereen en de plek, zijn de regels niet zo strikt als ze lijken.
Het was erg bijzonder om dit kloosterleven mee te maken. Tijdens een van onze dagen was er geen training dus gingen we naar het oude dorp Dali, waar we een superleuke avond hadden met de groep leerlingen in een bar met een Frans bandje.
Zondag de 30e lieten we het klooster weer achter ons (wat we niet heel erg vonden vanwege de vele muizen en (enorme) spinnen in onze kamer). Samen met Alex, een Nederlandse jongen die ook in het klooster zat, gingen we met de trein naar Chengdu, weer wat noordwaarts. We hadden 's middags een overstap in een gehucht waar we 5 uur moesten wachten, waar niks was behalve een betonnen plein bij hey station met wat eettentjes. Maar dat werd onverwacht heel leuk met presidenten (kaartspel), bier en superlekker eten.
In Chengdu gingen we naar het hostel waar we via de mail ook onze Tibet tour hadden geboekt. We hadden nog niet gehoord of het gelukt was met de permits maar we kregen goed nieuws: alles was geregeld! We trokken een veel te groot bedrag uit de muur om de tour te betalen (wel berekend, maar alsnog pijnlijk), maar we waren vooral zo blij dat het nu echt definitief was! We moesten alleen nog even de treinkaartjes halen op het station. En daar leek het toch nog allemaal mis te gaan toen er door het hostel verkeerde paspoortnummers waren doorgegeven en we de kaartjes niet meekregen. Maar door één telefoontje van de engel van een meid van het hostel werd het allemaal geregeld en werden de kaartjes de volgende dag bij het hostel afgeleverd.
Wij hadden nog een paar dagen in Chengdu en gingen met Alex naar het panda fokcentrum hier in de stad. De panda's waren heel leuk en werden goed verzorgd. Later in Chengdu dronken we thee in een theetuin en aten dumplings (gestoomde broodjes met een vulling) bij een kraampje. We probeerden bijna alle soorten en hadden het heel gezellig. We slenterden wat door de stad, kochten thee en dus heel veel boodschappen voor onze treinreis.
We vinden het wel jammer dat we niet verder met Alex kunnen reizen, het is heel leuk met z'n drieën. Maar we zien elkaar vast nog een keer in Nederland.
Zo dan ben ik nu weer bij met het verhaal. Alex en Janne zijn even wat brieven posten en dan gaan we wat eten en richting station. We zijn wel wat weemoedig omdat we het gevoel hebben China straks echt achter ons te laten. Tibet voelt toch als een heel ander land. En we zijn de afgelopen 5 weken wel echt vertrouwd geraakt met dit grote land. Een gek idee dat deze plek, zo ver van huis, ons toch een vertrouwd gevoel geeft. En het doet wel een beetje pijn om het achter ons te laten. Maar voor ons liggen nog meer plekken om te ontdekken dus verdrietig kunnen we ook niet echt zijn! Straks staan we zelfs op het dak van de wereld!
Heel veel liefs, Floor en Janne
Het is bijna zover; over een paar uur gaan we voor 2 dagen en nachten de trein in, naar de plek waar we al jaren van dromen: Tibet.
Maar vanaf dat we uit Hong Kong vertrokken tot nu is er een hoop gebeurd en hebben we weer veel gezien en beleefd.
Donderdag 20 maart namen we de snelle intercity van Hong Kong naar Guangzhou. Die ochtend waren we nog naar Victoria Peak geweest, waarvan we een prachtig uitzicht over de stad hadden.
In Guangzhou namen we een nachttrein naar het tropische eiland Hainan, helemaal in het zuiden. Het laatste stukje ging de trein op de boot.
We bleven een paar dagen in de meest zuidelijke stad Sanya, een toeristisch gebeuren met veel resorts en flats. Ondanks de vele Chinese en Russische toeristen genoten we van de warmte, het strand, de cocktails, de zee, de palmbomen en de overheerlijke kokossnoepjes.
Twee Duitse jongens uit het hostel vroegen ons mee te gaan naar een tropisch regenwoud in de buurt, en we besloten te gaan. Maar waar we terecht kwamen! Het was een soort enorme Efteling, met overal groen geklede werknemers die zwaaiden en 'Yanoda!' riepen, golfkarretjes en tourbussen. De paden waren keurig geplaveid en overal stonden bordjes die de route aangaven. De audiotour was nooit een moment stil en vertelde ons te genieten van de omgeving, de stress los te laten en de liefde te koesteren in deze prachtige omgeving.
We lachten ons dood om de kinderachtige plastic beesten die overal stonden en de groepjes Chinezen die achter tourguides aanhobbelden. Uiteraard was er ook een enorme shopping area, waar je geweldig leuke knuffels en andere meuk kon halen als herinnering aan de leukste dag van het jaar. Het enige echt leuke was een lange zipline (zoals in een klimbos maar dan veeeeel langer en hoger).
Maar eigenlijk was de terugreis naar het hostel het hoogtepunt. We konden nergens een taxi of bus vinden die ons terug naar Sanya kon brengen, en toen we eindelijk een bus hadden gevonden was hij vol en moesten we op de grond zitten. En toen begon het onderhandelen met het busmannetje, want de Duitsers gingen toch echt niet de volle mep betalen terwijl we op de grond zaten. Het werd hilarisch, de hele bus leefde mee en dankzij Google translate mochten we uiteindelijk voor 25 yuan totaal mee (ipv de 50 yuan pp die hij eerst vroeg).
Maandag 24 maart vertrokken we uit Sanya. Eerst een nachtbus naar Nanning. Nou dat was ook weer een ervaring. De bedjes waren ongeveer 1,50 m lang. Het was alsof we in doodskistjes lagen en we konden nauwelijks bewegen. Wel weer lachen natuurlijk. Vanaf Nanning een dagtrein naar Kunming en vanaf daar een nachttrein naar Dali, helemaal zuidwest China.
Eenmaal in Dali waren we nogal gaar van de enorme reis die we achter de rug hadden, maar we gingen toch gelijk de bus in voor een halfuur naar Old Dali, een mooi dorpje in de buurt.
We hadden gehoord over een kung fu klooster in die buurt waar we graag heen wilden. Gelukkig wist de ober van het cafe waar we gingen ontbijten gelijk welk klooster we bedoelden en een taxi reed ons de berg op, waar het prachtige Wu Wei Shi klooster ligt. We waren nogal zenuwachtig toen we aankwamen, want we hadden geen idee waarin we terecht kwamen. Het klooster leek verlaten, tot we opeens een monnik zagen die ons meenam naar de eetruimte. Daar was iedereen aan het lunchen en kregen wij ook gelijk een kom rijst. We kregen een kamer in het klooster, bij een Franse vrouw. Er was een groep van ongeveer 8 westerlingen die kung fu en tai chi trainingen volgden.
De groep was erg leuk en het leven in het klooster ook. 's Ochtends om 5:30 beginnen de monniken te bidden en te zingen, waar je wakker van wordt. Om 7 uur ren je naar een riviertje in de buurt, waar je naar de zonsopgang kijkt en met een steen op je hoofd terugloopt naar het klooster. De steen leg je naast een pad bij het klooster (de rij stenen langs het pad is enorm). Om 8 uur is het ontbijt met de monniken en de andere bewoners van het klooster. Daarna is er training van 9 tot 12, dan lunch en pauze en dan weer training van 16 tot 18. Dan avondeten en dan meestal nog wat lezen en schrijven. Omdat er geen elektriciteit is, is donker ook echt donker dus ligt iedereen vroeg in bed. Verder zijn er veel regels. Als je de master van het klooster tegenkomt, buig je en zeg je Amitofou, een boeddhistische groet. Als je eten laat vallen moet je het alsnog opeten en kaarten en muziek luisteren is verboden. Maar zolang je met respect omgaat met iedereen en de plek, zijn de regels niet zo strikt als ze lijken.
Het was erg bijzonder om dit kloosterleven mee te maken. Tijdens een van onze dagen was er geen training dus gingen we naar het oude dorp Dali, waar we een superleuke avond hadden met de groep leerlingen in een bar met een Frans bandje.
Zondag de 30e lieten we het klooster weer achter ons (wat we niet heel erg vonden vanwege de vele muizen en (enorme) spinnen in onze kamer). Samen met Alex, een Nederlandse jongen die ook in het klooster zat, gingen we met de trein naar Chengdu, weer wat noordwaarts. We hadden 's middags een overstap in een gehucht waar we 5 uur moesten wachten, waar niks was behalve een betonnen plein bij hey station met wat eettentjes. Maar dat werd onverwacht heel leuk met presidenten (kaartspel), bier en superlekker eten.
In Chengdu gingen we naar het hostel waar we via de mail ook onze Tibet tour hadden geboekt. We hadden nog niet gehoord of het gelukt was met de permits maar we kregen goed nieuws: alles was geregeld! We trokken een veel te groot bedrag uit de muur om de tour te betalen (wel berekend, maar alsnog pijnlijk), maar we waren vooral zo blij dat het nu echt definitief was! We moesten alleen nog even de treinkaartjes halen op het station. En daar leek het toch nog allemaal mis te gaan toen er door het hostel verkeerde paspoortnummers waren doorgegeven en we de kaartjes niet meekregen. Maar door één telefoontje van de engel van een meid van het hostel werd het allemaal geregeld en werden de kaartjes de volgende dag bij het hostel afgeleverd.
Wij hadden nog een paar dagen in Chengdu en gingen met Alex naar het panda fokcentrum hier in de stad. De panda's waren heel leuk en werden goed verzorgd. Later in Chengdu dronken we thee in een theetuin en aten dumplings (gestoomde broodjes met een vulling) bij een kraampje. We probeerden bijna alle soorten en hadden het heel gezellig. We slenterden wat door de stad, kochten thee en dus heel veel boodschappen voor onze treinreis.
We vinden het wel jammer dat we niet verder met Alex kunnen reizen, het is heel leuk met z'n drieën. Maar we zien elkaar vast nog een keer in Nederland.
Zo dan ben ik nu weer bij met het verhaal. Alex en Janne zijn even wat brieven posten en dan gaan we wat eten en richting station. We zijn wel wat weemoedig omdat we het gevoel hebben China straks echt achter ons te laten. Tibet voelt toch als een heel ander land. En we zijn de afgelopen 5 weken wel echt vertrouwd geraakt met dit grote land. Een gek idee dat deze plek, zo ver van huis, ons toch een vertrouwd gevoel geeft. En het doet wel een beetje pijn om het achter ons te laten. Maar voor ons liggen nog meer plekken om te ontdekken dus verdrietig kunnen we ook niet echt zijn! Straks staan we zelfs op het dak van de wereld!
Heel veel liefs, Floor en Janne
-
02 April 2014 - 12:18
Nina:
Volgens mij hebben jullie het super leuk met z'n tweeën! Ik kijk er telkens weer naar uit om jullie verslagen te lezen en ik geniet telkens weer een beetje mee! Geniet ervan samen! Liefs -
02 April 2014 - 12:50
Maria:
Lieve Janne en Floor,
Door het whatsappen tussendoor krijgen we al het een en ander mee. Maar heerlijk om nu weer te genieten van het uitgebreide verhaal en jullie avonturen!! Een heel goede treinreis naar Tibet! Ik stap nu op de fiets naar Gorssel, ook leuk:) Liefs,
Maria -
02 April 2014 - 14:53
Josien Bierens:
Zooo mooi al die verhalen. wat een avonturen. Lieve meiden nu op naar Tibet ook dit gaat jullie lukken. Dank voor alle mooie verhalen. Dikke kus Josien -
02 April 2014 - 15:00
Lielie:
Heerlijk om weer over jullie spannende, mooie en leuke ervaringen te lezen! En met die prachtige foto's erbij! Jullie genieten zó duidelijk van alles dat het voor ons makkelijk mee genieten is. En nu dan Tibet!!! Laat 't over jullie heen komen, zuig het op en we hopen dat al jullie verwachtingen uitkomen! En wij.......wij gaan in het weekend nog eens kijken naar "Seven years in Tibet".........! Knuffel, LenL -
02 April 2014 - 15:08
Josien Bierens:
Nou ja zeg, krijg ik net een prachtig kaartje van je gebracht door de postbode. Wat een toeval!!!!Wat leuk, en lief. -
02 April 2014 - 17:10
Maartje:
Dat was weer even genieten van jullie verslag. Maria naar Gorssel op de fiets en ik bietjes en wortelen gezaaid in de tuin. Want hier is het volop zomer Heel Nederland heeft het in de bol. Genieten in Tibet Tonke was er ook.
Maartje -
02 April 2014 - 17:58
Mark:
sturen wel ff een epje vanaf de top?
Mark -
02 April 2014 - 18:00
Mark:
Sturen JULLIE wel ff een epje vanaf de top??
mark
-
02 April 2014 - 18:27
Inge:
Leuk weer een verslag te lezen! Ik moest erg lachen om de foto volgorde, eerst een foto van jullie en daarna eentje van die panda die bijna in dezelfde houding zit als Floor. Ik hoop dat Tibet een bijzondere ervaring wordt voor jullie. China was het al zo te lezen! Dank voor het leesplezier. Thijs telt al weken af, nog ongeveer 6... -
02 April 2014 - 21:38
De Leuke :
Wouw, wat een heerlijke avonturen, "dat mag nog heel lang duren" (= rijmpje uit de peuterklas). Fijn dat jullie zo genieten en wij daardoor ook. Een nieuw hoofdstuk dient zich aan, "benieuwd hoe het verder zal gaan." Heel veel plezier. Kus van ons. -
02 April 2014 - 23:08
Nynke Schepers:
Ik weet wat jullie gaan zien! Voor mij was dat ook een droom.
Goede reis daar naar toe vol avontuur.
Dank Janne voor jouw mooie kaart aan mij, de afgebonden voetjes.
Ook Bouke bedankt je voor zijn kaart.
Liefs voor jou en Floor van Bouke en oma Nynke -
02 April 2014 - 23:27
Selma En Gerrit:
Lieve meiden!
Ik heb Gerrit net in bed jullie verslag voor gelezen, hij kon zich geen beter verhaaltje voor het slapengaan voorstellen! (ookal vind ie de verhalen van Pinkeltje ook tof)
We genieten van jullie heerlijke avonturen, en ik ben zo blij dat jullie het goed hebben en dat jullie zoveel lol hebben. Geniet van Tibet meisjes!
Xxxxxxxxxxx Selma -
03 April 2014 - 11:49
Nikki:
Super leuk meiden! En super leuk geschreven! Heel veel plezier verder op jullie avontuur naar Tibet!
En super bedankt voor het kaartje! :D
Liefs -
05 April 2014 - 09:00
Inge (tante):
Lieve Janne, opde dag van Marthe's vertrek ontvingen we een heel mooie kaart van jou uit China. Heel leuk om van je/jullie te horen. Wat een fantastische verhalen allemaal op jullie reisblog! Het China van nu ziet er toch echt anders uit dan 'in mijn tijd' (1985). We hebben ons toen rot gezocht naar iets wat op een zwembad leek of ook maar iets weg had van vakantie, dat was er toen absoluut niet. En nu dus naar Tibet! Ik ben heel benieuwd hoe dat voor jullie is, ik vond jet het allermooiste van de reis. Ik wens jullie ook nog een heel fijne tijd en zie uit naar je verhalen en foto's! Veel liefs, ook namens Frans en Sterre, Inge -
05 April 2014 - 20:29
Renske:
Wat een mooie verhalen! Heerlijk om te allemaal te lezen en mee te genieten. Behalve dan het klooster, brrr die muizen"........... -
09 April 2014 - 09:47
Monique Bak :
Ik heb jullie verslag weer met plezier gelezen!
Ben benieuwt naar het volgende, misschien moeten jullie er een boekje van maken zoals Iris Hannema met "Miss yellow hair.
Veel plezier nog en kijk goed uit.
Monique bak (boek en Buro)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
